Το Υγρόν Πύρ είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορική τεχνολογία και η σύνθεσή του παραμένει μυστήριο. Αυτό το αρχαίο όπλο χρησιμοποιήθηκε κυρίως από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μεταξύ του 600 και του 1200. Αποτελούνταν από έναν σωλήνα τοποθετημένο σε βυζαντινά πλοία που εκτόξευε μια παχιά πυρά στα εχθρικά πλοία. Δεκάδες σχετικά αξιόπιστες πηγές πιστοποιούν την ύπαρξή του, αλλά μέχρι το 1300, όλες οι αναφορές για το όπλο σταμάτησαν. Πιστεύεται ότι η συνταγή χάθηκε είτε λόγω της σταδιακής αποσύνθεσης της αυτοκρατορίας είτε λόγω απώλειας εδάφους με τα απαραίτητα συστατικά. Λόγω της ικανότητάς του να συνεχίζει να καίει στην επιφάνεια του νερού και της δυσκολίας να σβηστεί, οι περισσότεροι ειδικοί πιστεύουν ότι ήταν τουλάχιστον κάπως παρόμοιο με το σύγχρονο ναπάλμ.

Αν δεν υπήρχε τίποτα άλλο σε αυτό, το κύπελλο του Λυκούργου του τέταρτου αιώνα θα ήταν ένα εκπληκτικό κομμάτι μόνο για το περίτεχνο διακοσμητικό γυάλινο κλουβί που το περιβάλλει, που απεικονίζει μια μυθική σκηνή του βασιλιά Λυκούργου. Αλλά πέρα από την ομορφιά σε επίπεδο επιφάνειας, η σύνθεση του πυρήνα του κυπέλλου του Λυκούργου είναι ένα γνήσιο αρχαίο θαύμα και αφήνει τους σημερινούς ειδικούς να ξύνουν τα κεφάλια τους. Το κυπέλλο εμφανίζεται κόκκινο όταν ανάβει από πίσω και πράσινο όταν ανάβει από μπροστά. Υπάρχουν πολύ λίγα άλλα παραδείγματα αυτού του εφέ από αυτή τη χρονική περίοδο και κανένα που να είναι τόσο εντυπωσιακό . Αυτό συμβαίνει επειδή η διαδικασία που χρησιμοποιείται για τη δημιουργία αυτού του διχρωμικού αποτελέσματος απαιτεί τον ακριβή και μετρημένο χειρισμό των νανοσωματιδίων χρυσού και αργύρου. Η νανοτεχνολογία ήταν πιθανότατα άγνωστη στους Ρωμαίους, καθώς την ανακαλύψαμε μόλις τη δεκαετία του 1970, έτσι οι αρχαιολόγοι μένουν με τη μη ικανοποιητική υπόθεση ότι η διχρωμία πιθανότατα σχηματίστηκε τυχαία.

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ήταν από τους πιο έξυπνους ανθρώπους που έζησαν ποτέ σε αυτήν την γη, γι’ αυτό είναι τόσο μπερδεμένο που σχεδίασε ένα θωρακισμένο πολεμικό όχημα που δεν λειτουργούσε. Το τανκ είχε ονομαστεί “το όχημα μάχης του Λεονάρντο”, ένα κωνικό κέλυφος πανοπλίας και έμοιαζε πολύ με γιγάντια χελώνα. Όπως δείχνουν τα σχήματα του οχήματος, θα ήταν πολύ βαρύ και πολύ αργό για να είναι αποτελεσματικό σε οποιαδήποτε μορφή μάχης. Περαιτέρω προσθέτοντας στο μυστήριο, τα γρανάζια που ήταν απαραίτητα για να τροφοδοτήσουν την κίνησή του σχεδιάστηκαν με αντίστροφη σειρά. Αυτό το λάθος φαίνεται απίθανο για τον λαμπρό μηχανικό ντα Βίντσι και ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν ότι σκόπιμα σαμποτάρει το σχέδιο του οχήματος για να αποτρέψει τη χρήση του.

Σε αντίθεση με τις περισσότερες καταχωρήσεις σε αυτήν τη λίστα, οι επιστήμονες θα μπορούσαν πιθανώς να καταλάβουν πώς λειτουργεί το ηλεκτρικο κουδούνι της Οξφόρδης αύριο, αν προσπαθούσαν. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό θα συνεπαγόταν τον τερματισμό του πειράματος 181 ετών του κουδουνιού, το οποίο δεν δείχνει σημάδια διακοπής. Το κουδούνι χτυπάει από το 1840. Κατασκευασμένο από την εταιρεία του Λονδίνου Watkins and Hill, δύο μπαταρίες ξηρού σωρού τροφοδοτούν αυτό το αιωρούμενο όργανο. Συνήθως θα περίμενες ότι τέτοιες πρωτόγονες μπαταρίες θα πεθάνουν εδώ και πολύ καιρό, αλλά η μοναδική σύνθεση των μπαταριών του κουδουνιού το έχει κρατήσει δυνατό. Αν και οι επιστήμονες είναι απελπισμένοι να καταλάβουν αυτή τη σύνθεση, το κουδούνι είναι ένα από τα παλαιότερα πειράματα που βρίσκονται σε εξέλιξη στον κόσμο και το να τερματιστεί πρόωρα δεν είναι ότι πιο επιθυμητό.

Το Νηπενθής ήταν ένα φάρμακο που χρησιμοποιούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες και οι Αιγύπτιοι για να παράγουν ευτυχία και να απαλύνουν τον πόνο. Τόσο η ιστορία όσο και η μυθολογία από εκείνη την εποχή αναφέρονται στο ναρκωτικό «που διώχνει τη θλίψη». Είναι σαφές ότι το Νηπενθής ήταν κάποια μορφή αντικαταθλιπτικού ή οπιοειδούς, αλλά οι ιστορικοί δεν έχουν ιδέα ποιο και αν γνωρίζουμε καν γι’ αυτό. Οι θεωρίες αφθονούν για την ακριβή φύση του. Περιλαμβάνουν την αψιθιά, την κάνναβη και το όπιο, που είναι το πιο κοινό. Ωστόσο, το ζήτημα με αυτή την υπόθεση είναι ότι το όπιο ήταν ήδη γνωστό στους Έλληνες και χρησιμοποιήθηκε σε όλο τον αρχαίο κόσμο. απεικόνιζαν ακόμη και τους θεούς του ύπνου τους να κρατούν παπαρούνες. Γιατί, λοιπόν, να δημιουργήσουν έναν νέο όρο για ένα κοινό φάρμακο και να το χρησιμοποιούν μόνο σε επιλεγμένες πηγές;

Θα ήταν δύσκολο να γράψουμε ένα άρθρο για τη μυστηριώδη, εκπληκτικά προηγμένη αρχαία τεχνολογία χωρίς να αναφέρουμε τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων. Βρέθηκε σε ναυάγιο στις ακτές του ελληνικού νησιού Αντικύθηρα, οι επιστήμονες συγκέντρωσαν και εξέτασαν αρκετά κομμάτια του μηχανισμού για να αποκαλύψουν τη χρήση του. Είναι αρκετά σίγουροι ότι ο μηχανισμός είναι ένα μοντέλο ή ένα μηχανικό ηλιακό σύστημα. Το μυστήριο είναι ότι κατασκευάστηκε τον πρώτο ή τον δεύτερο αιώνα και ρολόι τόσο εξελιγμένο δημιουργήθηκε μόλις 1200 χρόνια αργότερα. Ο μηχανισμός είχε τουλάχιστον 37 εμπλεκόμενα γρανάζια και όλα τα κινούμενα κομμάτια του συνδυάζονταν για να προβλέψουν τις κινήσεις των ουράνιων σώματα αρκετά με ακρίβεια. Αν και άλλες παρόμοιες συσκευές αναφέρθηκαν σε διάφορα κείμενα εκείνης της εποχής, καμία δεν βρέθηκε όμοιο της μηχανικής πολυπλοκότητας του Μηχανισμού των Αντικυθήρων.

Το Sacsayhuaman είναι ένα φρούριο των Ίνκας του 1400, που βρίσκεται λίγο έξω από το Κούσκο του Περού. Αυτό που κάνει την τοποθεσία τόσο εντυπωσιακή και τόσο αινιγματική είναι οι τοίχοι της, οι οποίοι είναι χτισμένοι από στοιβαγμένες πέτρες που η καθεμία ζυγίζει περίπου 100-120 τόνους. Επιπλέον, οι ογκώδεις πέτρες έχουν λεία, γυαλισμένα φινιρίσματα και ταιριάζουν καλά μεταξύ τους, υποδηλώνοντας ότι είχαν λιώσει και σκληρυνθεί εκ νέου μέσα σε έναν τύπο κλιβάνου. Κανένας κλίβανος δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι τόσο μεγάλος, ειδικά όχι πριν από 600 χρόνια. Οι ερευνητές διχάζονται ως προς το πώς διαμορφώθηκαν οι πέτρες. Μερικοί προτείνουν πολύπλοκα συστήματα καθρεφτών και γυαλιού για την αξιοποίηση και τη μεγέθυνση της ηλιακής ενέργειας, αλλά δεν υπάρχει καμία καταγραφή για ένα τέτοιο σύστημα. Άλλοι έχουν προτείνει ότι οι τοίχοι ήταν αρχικά πιο οδοντωτοί μέχρι που οι φυσικές πυρκαγιές έλιωσαν εν μέρει τις πέτρες μαζί. Ωστόσο, τα πειράματα έχουν δείξει ότι η κανονική, μη μονωμένη φωτιά δεν μπορούσε να ζεσταθεί αρκετά ώστε να επηρεάσει την πέτρα.

Όπως ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων, έτσι και οι Πυραμίδες της Γκίζας είναι μια αναγκαιότητα όταν μιλάμε για αρχαία τεχνολογικά μυστήρια. Οι Μεγάλες Πυραμίδες έχουν μπερδέψει τον κόσμο για χιλιάδες χρόνια, και σε όλο αυτό το διάστημα, κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να προσδιορίσει με βεβαιότητα πώς δημιουργήθηκαν. Προσπαθώντας να εξηγήσουν πώς οι αρχαίοι Αιγύπτιοι κινούνταν, διαμόρφωσαν και στοίβαζαν αυτές τις πέτρες, οι επιστήμονες έχουν αναπτύξει δεκάδες θεωρίες. Τόσες πολλές θεωρίες, μάλιστα, που ομαδοποιούνται σε κατηγορίες για ευκολότερη σύγκριση. Υπάρχουν οι θεωρίες ευθείας ράμπας, οι θεωρίες ζιγκ-ζαγκ ράμπας, θεωρίες εσωτερικής ράμπας, θεωρίες που βασίζονται στο νερό, θεωρίες σκυροδέματος, ακόμη και μερικές που θέτουν ασυνήθιστα πολύπλοκα, μεγάλα μηχανήματα των οποίων τα σχέδια χάθηκαν στο χρόνο.

Το ατσάλι της Δαμασκού ήταν ένα μέταλλο που χρησιμοποιήθηκε στη Μέση Ανατολή κατά τον Μεσαίωνα με μια θρυλική φήμη για τη σκληρότητα και την ικανότητα να σχηματίζεται στις πιο αιχμηρές άκρες. Παρά τον σχετικά μεγάλο πολλαπλασιασμό των λεπίδων στον αρχαίο κόσμο και παρά τα περίπου 1.100 χρόνια κατασκευής τους, η φόρμουλα για τη δημιουργία των λεπίδων έχει χαθεί στο χρόνο. Πολλές θεωρίες έχουν προσπαθήσει να αντιμετωπίσουν τη σταδιακή κατάρρευση της τεχνικής, συνήθως εστιασμένες στη μυστικότητα του τη διαδικασία και την αυξανόμενη δυσκολία στην προμήθεια των απαραίτητων μεταλλευμάτων. Ομοίως, πολλοί σύγχρονοι σπαθοποιοί έχουν προσπαθήσει να αναδημιουργήσουν τις μοναδικές ιδιότητες των λεπίδων σε διαφορετικά επίπεδα επιτυχίας. Κανένας δεν έχει θεωρήσει ακόμη τα αποτελέσματά του τέλεια.

Στην κορυφή της λίστας βρίσκονται τα πιο διάσημα μουσικά όργανα στην ιστορία – τα λίγα έγχορδα όργανα που επιβεβαιώθηκε ότι κατασκευάστηκαν από τον τεχνίτη Antonio Stradivari (και την οικογένειά του) το 1600 και το 1700. Οι Stradivari είναι γνωστοί για την απαράμιλλη ποιότητα ήχου τους και η συντριπτική πλειονότητα των καλύτερων παικτών στον κόσμο τα χρησιμοποιούν ως κύρια όργανα. Περίπου 600 από αυτά επιβιώνουν μέχρι σήμερα, με όλο και περισσότερα από αυτά να υποκύπτουν στους κινδύνους του χρόνου κάθε χρόνο και να χάνεται η φόρμουλα για την αναπαραγωγή τους. Τα όργανα αποτελούν αντικείμενο εντατικής εξέτασης για αιώνες, καθώς διάφοροι ερευνητές προσπαθούν είτε να εξηγήσουν μοναδικές ιδιότητες ή να τις απομυθοποιήσουν εντελώς. Υπάρχει ακόμη έντονη συζήτηση σχετικά με το εάν τα μέσα είναι πραγματικά ανώτερα ή απλώς είναι προϊόντα μαθημένης μεροληψίας. Πρόσφατες μελέτες, που χρησιμοποιούν πιο εξελιγμένη τεχνολογία από ό,τι ήταν προηγουμένως διαθέσιμη, όπως ακτινογραφίες και αξονικές τομογραφίες, έχουν πράγματι βρει κάποιες ασυνήθιστες ιδιότητες στα μουσικά όργανα του Stradivari. Συνηθέστερα, φαίνεται ότι το ξύλο τους είναι ασυνήθιστα πυκνό, γεγονός που μπορεί να συμβάλει σε ανώτερη αντήχηση.