Γεννημένος στην Αργεντινή, ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές της κατάκτησης του Κόπα Αμέρικα με την εθνική του ομάδα. Ήταν προγραμματισμένο να οδηγήσει την Αργεντινή στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950, αλλά η ομοσπονδία αποσύρθηκε από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας και ο Di Stefano κατέληξε να παίζει στην Colombia XI, μια ανεπίσημη ομάδα που αποτελούνταν από τους καλύτερους παίκτες του κολομβιανού πρωταθλήματος, στην οποία μεταγράφηκε για συνδικαλιστικούς λόγους. Η μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης του επέτρεψε να αποκτήσει την ισπανική υπηκοότητα, αλλά το 1954 η FIFA δεν του επέτρεψε να αγωνιστεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ελβετίας επειδή δεν είχε ολοκληρώσει τη γραφειοκρατική διαδικασία, και το 1958 η τότε La Roja δεν προκρίθηκε.

Αυτή η ιστορία συνδέεται με την ιστορία ενός παίκτη που δεν γνωρίζουν όλοι, του Laszlo Kubala, ούγγρου γιου Τσεχοσλοβάκων. Ο Kubala έπαιξε αρχικά για τη χώρα των γονιών του, αλλά το 1948 δέχτηκε κλήση για την πανίσχυρη Ουγγαρία, την  χρυσή Ολυμπιονίκη του 1952 και φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1954. Ωστόσο, το 1949, η Σοβιετική Ένωση κατέλαβε την Ουγγαρία και ο Kubala φυγαδεύτηκε για την Ισπανία. Του δόθηκε η ισπανική υπηκοότητα, αφού έπαιξε για πολλά χρόνια στην Μπαρτσελόνα, και έπαιξε στην εθνική ομάδα της Ισπανίας, αλλά όπως και ο Di Stefano, δεν προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

O Gunnar Nordhal ήταν ένα από τα μέλη της περίφημης τριάδας Gre-No-Li της Μίλαν (το θαυματουργό τρίο των Σουηδών Gren, Nordhal και Liedholm), αλλά δεν έπαιξε ποτέ στο Παγκόσμιο Κύπελλο λόγω μιας απόφασης της σουηδικής ομοσπονδίας, η οποία μεταξύ 1950 και 1956 επέβαλε να καλούνται στην εθνική ομάδα μόνο παίκτες που ήταν εγγεγραμμένοι σε σουηδικές ομάδες. Το 1958, όταν η Σουηδία έχασε στον τελικό από τη Βραζιλία του Πελέ στο Παγκόσμιο Κύπελλο της χώρας της, ο Nordhal βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο της καριέρας του.

Ο αρχηγός και σύμβολο της μεγάλης Τορίνο, Valentino Mazzola, ονειρευόταν να οδηγήσει την Ιταλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950 στη Βραζιλία. Ένα όνειρο που διακόπηκε από την τραγωδία της Superga στις 4 Μαΐου 1949, ένα χρόνο πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο Mazzola σκοτώθηκε στο αεροπορικό δυστύχημα και ο γιος του Sandro, μπόρεσε 20 χρόνια αργότερα να τον τιμήσει, φτάνοντας ως τον τελικό.

Ο George Best, σύμβολο της πολιτιστικής επανάστασης μιας ολόκληρης γενιάς, βοήθησε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να πετύχει, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει το ίδιο για την εθνική του ομάδα, την Ιρλανδία. Ήταν πολύ νέος το 1958 και πολύ μεγάλος το 1982, όταν η Βόρεια Ιρλανδία επέστρεψε στο Παγκόσμιο Κύπελλο για μόλις δεύτερη φορά στην ιστορία της μετά από 24 χρόνια απουσίας. Σε αυτό το διάστημα, ο Best, όλο ταλέντο και φαντασία, τρέλανε αμυντικούς και οπαδούς χάνοντας το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 στην Αγγλία για έναν βαθμό, τερματίζοντας στον προκριματικό γύρο πίσω από την Ελβετία. Ποιος ξέρει πόσες αράδες θα είχαν γραφτεί αν έπαιζε και σε Μουντιάλ;

Παρόμοια τύχη είχε και ο Ryan Giggs, επίσης αστέρι της Γιουνάιτεντ. Δεν πρόλαβε ποτέ να αναδείξει το διεθνές ταλέντο του για την Ουαλία (όπου έπαιξε για 16 χρόνια χωρίς ποτέ να προκριθεί στο EURO ή το Μουντιάλ) τη χώρα που επέλεξε η μητέρα του, εξαιτίας της κακής σχέσης με τον άγγλο πατέρα του. Η Ουαλία έχει προκριθεί μόνο σε δύο Παγκόσμια Κύπελλα, το 1958 και φέτος. Δεν κατάφερε ούτε φέτος να φτάσει σε Παγκόσμιο Κύπελλο ως προπονητής, αν και η Ουαλία τα κατάφερε, καθώς αντιμετώπισε προβλήματα με το νόμο που του στέρησαν τη θέση του.

Υπάρχει ένα άλλο είδωλο της δεκαετίας του 1990, και συμπαίκτης του Giggs για επτά χρόνια στη Manchester United, που δεν έπαιξε ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Μιλάμε για τον Eric Cantona. Απίστευτο αλλά αληθινό, αν σκεφτεί κανείς ότι φόρεσε τη φανέλα της δύο φορές παγκόσμιας πρωταθλήτριας Γαλλίας 45 φορές. Εντούτοις, τα χρόνια που το “κακό παιδί” φορούσε τη στολή των Les Bleus, η εθνική ομάδα της Γαλλίας δεν ήταν στα καλύτερά της: έχασε την τρίτη θέση στο Μεξικό το ’86 και δύο διαδοχικά προκριματικά για την Ιταλία το ’90 και τις ΗΠΑ το ’94. Όταν η ομάδα κατέκτησε τελικά το Παγκόσμιο Κύπελλο στην πατρίδα της το 1998, ο Cantona είχε μόλις αποσυρθεί, σε ηλικία 31 ετών.

Ο λιγότερο ακροβατικός αλλά εξίσου ταλαντούχος και ευφάνταστος Jari Litmanen, πρωταθλητής Ευρώπης με τον Άγιαξ, θεωρείται ο μεγαλύτερος Φινλανδός παίκτης όλων των εποχών. Παραταύτα, η Φινλανδία δεν έχει συμμετάσχει ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Χάρη στα γκολ του Litmanen, οι Φινλανδοί έφτασαν κοντά στην πρόκριση το 1998, αλλά έχασαν στα πλέι-οφ για έναν πόντο από την Ουγγαρία.

Ο Bernd Schuster ήταν πρωταθλητής Ευρώπης με τη Δυτική Γερμανία το 1980 και δευτεραθλητής στη Χρυσή Μπάλα την ίδια χρονιά. Και από τότε δεν ξανάπαιξε με την Εθνική Ομάδα. Αρνήθηκε να παίξει εναντίον της Αλβανίας για να παραστεί στη γέννηση του δεύτερου παιδιού του, γεγονός που τότε δημιούργησε αντιπαράθεση και διχόνοια με ορισμένους συναδέλφους του στα αποδυτήρια. Αυτό ήταν αρκετό για να τον βγάλει από την εθνική ομάδα σε ηλικία 25 ετών, αφού είχε γίνει βασικός στην Μπαρτσελόνα.

Ο άνθρωπος που κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα το 1995 και σήμερα είναι Πρόεδρος της Λιβερίας επίσης δεν συμμετείχε ποτέ σε Μουντιάλ. Από το 1987 είχε εγκαταλείψει τους Τρικολόρ για να συνδεθεί με την πατρίδα του, η οποία, ωστόσο, ποδοσφαιρικά δεν ήταν ποτέ ισάξια με τις άλλες αφρικανικές ομάδες. Στο γύρισμα της χιλιετίας, έχασε την πρόκριση για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 για έναν μόνο πόντο και δεν μπόρεσε να τελειώσει την καριέρα του όπως θα ήθελε. Ο γιος του πάντως, Timothy Weah μεγάλωσε στις ΗΠΑ, πήρε την υπηκοότητα και σκόραρε κιόλας στο πρώτο του παιχνίδι σε Μουντιάλ κόντρα στην Ουαλία.